سند تحول بنیادین آموزش و پرورش به عنوان اصلی ترین سند بالادستی نظام تربیت رسمی – عمومی جمهوری اسلامی ایران در آذرماه ۱۳۹۰ به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسید. افق اجرایی این سند در سال ۱۴۰۴ به پایان می رسد و با آنکه در متن سند به بازنگری در بازه های پنج ساله تکلیف شده بود؛ اما این مهم هیچ گاه صورت نپذیرفت. اکنون در پایان چشم انداز، شورای عالی آموزش و پرورش «نسخه ترمیم یافته سند تحول بنیادین» را برای تصویب نهایی به شورای عالی انقلاب فرهنگی ارائه کرده که گزارش حاضر به بررسی آن اختصاص دارد. مطالعه نسخه ترمیم یافته که انتظار آن بود تکمیل و به روزرسانی نسخه ۱۳۹۰ و بر مبنای آسیب شناسی و تحولات و پیش آمدهای دهه گذشته و پیش بینی آینده باشد، اکنون عملاً سندنگاری با ادبیاتی جدید است که ایرادات نسخه ۱۳۹۰ باز هم در آن دیده می شود؛ لذا بیم آن می رود در صورت تصویب نهایی نسخه ترمیم یافته، بیست سال آینده نیز به منوال چهارده سال گذشته طی شود. اصلاحات غیرضرور و ابهام در هدف اصلاحات، اضافه شدن بی ضرورت بخش هایی از مبانی نظری سند تحول به متن سند، عدم رعایت اصول سند نویسی و سیاستگذاری و تناسب با سیاست های کلی، فقدان اولویت بندی برای اجرای سند، ابهام در برخی از مفاهیم و اصطلاحات چالش برانگیز، فقدان چشم انداز و شفافیت عملیاتی در راهکارها، هدف گذاری های غیرواقع بینانه، نقص نگاشت نهادی، فقدان تصویری شفاف از مدرسه تراز سند و عدم تعیین شاخص های دقیق برای سنجش میزان اجرایی سازی سند ازجمله انتقادات وارد به نسخه ترمیم یافته است که بر این مبنا به شورای عالی انقلاب فرهنگی پیشنهاد رد کلیات آن داده می شود.